Po ogłoszeniu w maju 1946 decyzji o demobilizacji Polskich Sił Zbrojnych, Admiralicja Brytyjska zwróciła się do admirała Świrskiego o zgodę na przekazanie okrętów, stanowiących polską własność, pod opiekę Royal Navy.
W Rosyth, odbyła się 28 maja, na pokładzie niszczyciela, uroczysta zbiórka załogi. Dowódca okrętu, komandor Wojciech Francki, odczytał ostatni rozkaz, w imieniu Admiralicji przemówił szef sztabu bazy, po czym opuszczono polską banderę.
Rząd warszawski już w czerwcu 1946 rozpoczął starania o zwrot polskich okrętów, przebywających w brytyjskich portach. W lutym 1947 powołano Polską Misję Morską, celem uzgodnienia warunków powrotu okrętów. Ustalono, że „Błyskawica”, będąca w najlepszym stanie technicznym, powróci pierwsza. Problemem było skompletowanie załogi – do powrotu udało się nakłonić jedynie 177 marynarzy. Na dowódcę wyznaczono, deklarującego chęć powrotu, słynnego podwodnika, komandora Bolesława Romanowskiego.
1 lipca 1947 ponownie podniesiono na „Błyskawicy” polską banderę i niszczyciel wyruszył do Polski. 4 lipca, o godzinie 9.00 , po 94 miesiącach służby na obcych wodach, zawinął do Gdyni, witany uroczyście przez dowódcę Marynarki Wojennej, kontradmirała Włodzimierza Steyera.
Na 177 przybyłych, jedynie 32 marynarzy zgodziło się na dalszą służbę, pozostałych 145, na własną prośbę, zdemobilizowano . Po uzupełnieniu załogi do 116 osób, okręt zaczął służbę jako jednostka szkolna Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej.
źródło/fot: MMW